16. 11 – 20. 11. 2020 r.

Witajcie kochane dzieci!!

To już kolejny tydzień online z Nami. Tak jest i tak musi być musi ze względu na pandemię…Ale co tam, my na nudę nie narzekamy…Wręcz przeciwnie….Bardzo dobrze się składa, bo właśnie w tym tygodniu będziemy rozmawiać o „tolerancji” i pojęciach z nią związanych. A czemu akurat o tolerancji??? Tak, tak zgadza się, ponieważ 16 listopada obchodzimy MIĘDZYNARODOWY DZIEŃ TOLERANCJI. Dowiecie się "Co to znaczy być tolerancyjnym", "Czy bycie tolerancyjnym to wada czy zaleta", "Dlaczego warto być tolerancyjnym" itp. Przygotowaliśmy dla Was filmiki, zagadki i karty pracy itp.

Tolerancja to jedna z wartości, która w obecnych czasach jest tak samo cenna co też potrzebna. Dlatego od kilkudziesięciu już lat 16 listopada obchodzimy Światowy Dzień Tolerancji. Święto stworzone po to, by zwrócić uwagę większej liczby ludzi na problem nietolerancji, przemocy, nacjonalizmu, rasizmu i antysemityzmu.

Data 16 listopada w przypadku tego święta nie jest przypadkowa. Tego dnia 1995 r. państwa członkowskie UNESCO przyjęły Deklarację na Temat Zasad Tolerancji. Dokument został przyjęty po zakończeniu Międzynarodowego Roku Tolerancji ustanowionego przez Zgromadzenie w 1993 r. z inicjatywy generalnej UNESCO.

Czym jest tolerancja? W Deklaracji Zasad Tolerancji określono to w następujący sposób:

„TOLERANCJA" to szacunek, akceptacja i uznanie bogactwa różnorodności kultur na świecie, naszych form wyrazu i sposobów na bycie człowiekiem. Sprzyja jej wiedza, otwartość, komunikowanie się oraz wolność słowa, sumienia i wiary. Tolerancja jest harmonią w różnorodności. To nie tylko moralny obowiązek ale także prawny i polityczny warunek. Tolerancja - wartość, która czyni możliwym pokój - przyczynia się do zastąpienia kultury wojny kulturą pokoju.”

Międzynarodowy Dzień Tolerancji to święto szacunku, akceptacji i uznania bogactwa różnorodności kultur na świecie. Działania na rzecz tolerancji w ramach obchodów skierowane zostały zarówno do placówek oświatowych jak i szerszego kręgu społeczeństwa. Głównym celem tego dnia jest uświadamianie społeczeństwa o niebezpieczeństwie związanego z konsekwencjami dyskryminacji. Ten czas może być też okazją do głębszej refleksji na temat nietolerancyjnych zachowań w wielu aspektach.

Pomimo wielu prowadzonych inicjatyw na całym świecie, w XXI wieku nadal zdarzają się sytuacje, w których grupy będące mniejszością, są w dalszym ciągu dyskryminowane. Działacze optymiści z różnych międzynarodowych organizacji twierdzą, że rozwój technologii może wydatnie pomóc w komunikacji i rozwoju społeczeństwa. Co za tym też idzie, szerzenie tolerancji może być łatwiejsze niż kiedykolwiek wcześniej.

I jeszcze kilka pojęć, które wiążą się z Naszym tygodniowym tematem":

STEREOTYP TO: uproszczony obraz kogoś lub czegoś, zwykle oparty na częściowo fałszywych sądach, funkcjonujący w świadomości społecznej i niełatwo zmieniający się.

UPRZEDZENIE TO: rodzaj postawy polegającej na odrzucaniu czegoś lub kogoś bez racjonalnych przesłanek.

GODNOŚĆ TO: poczucie własnej wartości i szacunek dla samego siebie, co wyraża się w pragnieniu posiadania także szacunku ze strony innych z uwagi na swoje walory duchowe, moralne czy też zasługi społeczne. Ma ona dwoisty charakter i odnosi się do godności osobowej i osobowościowej.

   

 

     

Obejrzyjcie animację na temat tolerancji.       

"Tolerancja"

A teraz posłuchajcie, co o tolerancji mówią dzieci.

"Co to jest tolerancja?"

 

Kochane dzieci! Musicie pamiętać, że nie wszyscy jesteśmy tacy sami, a jeżeli kolega lub koleżanka różni się od Nas to wcale nie znaczy, że jest gorszy czy gorsza.

Na zakończenie dzisiejszego dnia animacja "Jesteśmy różni - jesteśmy równi".

"Jeesteśmy różni - jesteśmy równi"

Do usłyszenia we wtorek!

Witajcie Świetliczaki!!

Już dobrze wiecie co to znaczy tolerancja, steorotyp, godność oraz uprzedzenie.

Aby jeszcze bardziej przybliżyć Wam temat tolerancji zapraszamy do obejrzenia filmiku pt. „Urodziny Maćka” czyli krótkiej historii o tolerancji.

"Urodziny Maćka - czyli krótka historia o tolerancji".

Mamy nadzieję, że film Wam się podobał i jeszcze dogłębniej przybliżył tematykę tolerancji.

A teraz trochę relaksu…Zapraszamy do wspólnego śpiewania!!

"Nie bój się chcieć"

Tyle ilu jest ludzi, tyle jest różnych osobowości. Każdy jest inny, inaczej wygląda, czym innym się interesuje itd.

Poniżej krótki filmik opowiadający o tym jak ... no wlaśnie zobaczcie sami.

"Dlaczego każdy z nas jest inny?"

I jeszcze Teatrzyk Bombonierka "Każdy jest inny".

"Każdy jest inny"

A na zakończenie dzisiejszego dnia przygotowaliśmy dla was zadanie plastyczne, które polega na wykonaniu własnego autoportretu.

Poniżej krótki filmik podpowiadający jak wykonać własny autoportret.

"Rysuję autoportret z pamięci. Będę podopbna?"

Wierzymy, że Wasze autoprtrety będą bardzo ciekawe :)

Trzymacie się cieplutko i do środy!

Hej Świetliczaki!

Dzisiaj na dobry początek zapraszamy do wspólnej zabawy w rytmach zumby! Przed Wami prosty układ taneczny, ubierzcie strój sportowy, przygotujcie butelkę wody, włączcie muzykę i tańczcie!!!

"Zumba Kids"

A teraz czas na bajki terapeutyczne rozwijającące postawę tolerancji, uczące szacunku i akceptacji innych osób. Koniecznie przeczytajcie albo poproście rodziców, aby Wam przeczytali!!!

"PAJĄCZEK"

"Mały pajączek ciężko zachorował. Wiele dni przeleżał w szpitalu. Często myślał o swoich kolegach, tęsknił za nimi. Marzył o wspólnych zabawach, rozmowach, nie mógł się doczekać, kiedy wróci do domu i wreszcie pójdzie do szkoły. No, jesteś prawie wyleczony - powiedział pewnego dnia doktor. - Musisz się tylko jak najszybciej nauczyć chodzić o kulach, bo twoje nóżki jeszcze są bardzo, ale to bardzo słabe. E - pomyślał sobie pajączek. - To nic wielkiego, nauczę się tego, a potem wrócę do domu, do szkoły i będę już zawsze z moimi kolegami. Wszystkie ćwiczenia wykonywał z wielką chęcią i energią, nieraz ścierał pot z czoła, przezwyciężał ból, ale się nie poddawał. Marzył o dniu, kiedy koledzy przyjmą go z powrotem do grupy. Opanował doskonale sztukę chodzenia o kulach, potrafił nawet chodzić sam, podpierając się jedną kulą. To był wielki sukces, cieszył się i lekarz, i pielęgniarki, i rodzice, a pajączek byt wprost szczęśliwy, nie mógł się tylko doczekać, kiedy pójdzie do szkoły. Nareszcie nastąpił ten długo oczekiwany dzień. Rodzice podwieźli go pod budynek, a dalej szedł sam, podpierając się kulą. Serce rozpierała mu radość, że już za chwilę będzie razem z kolegami. Wszedł do klasy i... Najpierw zaległa cisza, a potem posypały się wyzwiska: kulas, kuternoga, niezgrabek - i śmiech, wytykanie palcami. Pajączek zagryzł zęby z bólu, płakał w środku, ale na twarzy nie pojawiła się żadna łza. Doszedł do ławki, usiadł. Jeszcze nigdy nie czul się taki smutny, bez sit, zmęczony. Od tej pory w szkole stał zawsze na uboczu, nie bawił się z innymi. Po szkole spędzał czas w mieszkaniu, nie wychodził na podwórko. Minęło kilka tygodni. Nauczycielka - pani Pajęczyca - poinformowała uczniów, że odbędzie się w szkole wielki konkurs, rywalizacja między klasami na najpiękniejszą pracę, jaką tylko potrafią wykonać pajączki. Co to za konkurs, co to za zadanie? - pytały bardzo zaciekawione. A co pajączki potrafią robić najlepiej? - spytała pani. Oczywiście pajęczynę! – chórem odkrzyknęła klasa. Tak, zgadłyście - potwierdziła nauczycielka. - Jest to bardzo ważny konkurs dla pajączków, bardzo - powtórzyła. - Brać się do pracy, bo za tydzień rozstrzygnięcie - dodała. Przez cały tydzień pajączki zbierały się w grupki, dyskutowały, chwytały się za główki, bo każdy chciał zwyciężyć. Ostatniego dnia przyniosły swe prace i trwało niekończące się porównywanie. Tylko pracy naszego pajączka nikt nie oglądał. Miał ją zawiniętą w papier i tak ją oddał pani. Po godzinie pani Pajęczyca wpadła do klasy jak bomba i z radością obwieściła: Praca ucznia z naszej klasy zwyciężyła! Kto, kto jest tym szczęśliwcem - poruszeni pytają jedni przez drugich. Pani rozwinęła rulon i przed ich oczyma ukazała się cała utkana z promieni słońca sieć, mieniąca się wszystkimi kolorami tęczy. Jaka piękna, cudowna - szepcą. Ale, ale, proszę pani, to nie jest praca żadnego z nas - powiedzieli uczniowie, zawiedzeni. To jest pajęczynowa sieć naszego pajączka - powiedziała pani i podeszła do niego, całując go serdecznie. On, ten kuter... to niemożliwe - kiwały główkami. Tak pięknie tkać nie potrafi nikt - powiedziała pani. - Dzięki niemu nasza klasa wygrała konkurs i w nagrodę pojedziemy do grot zobaczyć najstarsze sieci pajęcze. Hurra, hurra! - rozległy się gromkie krzyki. Rzucili się wszyscy na pajączka, gratulując mu i ściskając go. Od tej pory już nikt go nie przezywał, przeciwnie - wszyscy chcieli się z nim bawić i uczyć, byli dumni z jego umiejętności."

 

"FRANIO I ZASMUCENI"

Pewnego dnia do Różnogrodu,
przyjechała rodzina ze sławnego rodu.
Na całym świecie wszyscy ich dobrze znali,
gdyż to oni właśnie zabawki produkowali.

Państwo Zabawkowi, tak ich zwano,
podjechali pod szkołę bardzo wcześnie rano.
Z tyłu samochodu wyskoczył rozradowany,
Franio Zabawkowy, na nową przygodę przygotowany.

Franio zaczynał wtedy naukę w nowej szkole,
wiedział, że jego klasa czeka na niego na dole.
Chłopiec był sławny i rozpoznawany,
więc od razu przez większość za kolegę uznawany

Piękna Zuzia serdecznie się do niego uśmiechała
Zresztą, cała klasa z entuzjazmem go przywitała!
Wesoły Franio cieszył się z przyjaciół wielu,
Byłoby mu przecież smutno samemu stać na apelu.

Gdy w grupie wszyscy stanęli zgromadzeni,
Franio zauważył, że niektórzy byli bardzo zasmuceni.
Mała grupka dzieci stała nieco z boku,
Wyraźnie nie chciała być postawiona na widoku.

Maluchy te były nieco smutne,
ale widać też było od razu, że bardzo rezolutne.
Zapytał więc Franio kolegę, który stał z boku:
“Chodź zaprosimy tamtych, by dotrzymali nam kroku.”

Nie był na to chętny nowy kolega ze szkoły:
Szepnął mu do ucha: “Eee daj spokój, to straszne matoły!”
i opowiadał dalej…

“Głupol o własne nogi się potyka,
Gapa upada, bo nie widzi patyka,
Ciamajda picie na siebie wylewa,
wokół Beksy wciąż jest z łez ulewa.
Niezdarze nic nie pożyczaj, bo wszystko jej z rąk wypada,
a Śmierdziel – fuj, z nim to dopiero jest beznadziejna zabawa!”

Franio słysząc to, był nieco poruszony,
“Co za dziwne imiona!” pomyślał zadziwiony.
Dopytał kolegę: “Brzydula i głupol, to chyba nie są imiona?”
Na co ten odpowiada: “A ja wiem…kto by się tam nimi przejmował!”

Franio posmutniał i przyrzekł w duchu sobie,
że pozna te dzieci i o ich imionach się dowie.
Już na następny dzień zaprosił je do wspólnej zabawy,
“Zobaczymy jak się nazywają!” – tego był najbardziej ciekawy.

Podbiegł do grupki Zasmuconych,
“Mogę się z Wami pobawić!” krzyknął zadowolony.
Spędził z dzieciakami całe popołudnie,
na koniec pomyślał: “Jejku, ale było cudnie!”

Zasmucone dzieciaki okazały się wyjątkowe,
tak naprawdę wesołe, otwarte i baaaardzo zabawowe.
Franio pożałował, że inni z klasy tak się z nich wyśmiewają,
brzydko o nich mówią, w ogóle ich nie znając.

Głupol okazał się Wojtkiem, który faktycznie potyka się – tak ma od urodzenia,
ale to nie oznacza przecież, że chłopiec ten nie ma nic do powiedzenia!
Na kosmosie, gwiazdach i planetach zna się, jak nikt inny,
w domu ma prawdziwy teleskop – pokaże ci, jeśli chcesz. Jest bardzo gościnny!

Gapa to tak naprawdę Karola, która ma troszkę słabsze oczy,
ale za to w matematyce nikt jej nie podskoczy!
Liczy w pamięci każde zadanie,
zawsze ci pomoże i rozwiąże trudne działanie.

Ciamajda to Ania, której po prostu drżą czasem dłonie,
Gra najpiękniej na świecie na swoim saksofonie.
Trenuje codziennie i występuje na koncertach,
poza tym robi najpiękniejsze zdjęcia!

Beksa to Daria, która jest bardzo wrażliwa,
wszyscy się z niej śmieją, więc jeszcze bardziej to przeżywa.
Prawie nikt jednak nie wie, że piecze pyszne ciasteczka,
i robi z mamą torty, zjadane do ostatniego okruszeczka!

Niezdara to Madzia. Jest troszkę słabsza niż inni.
Wszyscy jej obrazy zobaczyć powinni!
Ma talent w dłoniach i wieczny uśmiech na twarzy,
narysuje ci wszystko, co sobie tylko zamarzysz.

Śmierdziel ma na imię Marek i wcale brzydko nie pachnie,
ma trochę ciemniejszą skórę, stąd śmieją się z niego stadnie.
Sport to jego konik, przoduje w wynikach.
Gdy ktoś się z nim ściga to mu z oczu znika!

Franio, dumny z siebie, odkrył imiona zasmuconych,
na dodatek odnalazł w nich swoich przyjaciół ulubionych!
Kolegom w klasie tłumaczy: “Przecież każdy z nas jest inny.
Nikt za swoją odmienność nie powinien czuć się winny!”

Mamy nadzieję, że bajki przez nas zaproponowane się Wam podobały.

Na zakończenie dzisiejszego dnia piosenki o tolerancji. Serdecznie polecamy:)

"Tolerancja"

"Tolerancja"

Witajcie w czwartek!

Czy wiecie jakie święto obchodzimy 21 listopada. Jeżeli nie, to zaraz wszystkiego się dowiecie.

         

21 listopada obchodzony jest Światowy Dzień Życzliwości i Pozdrowień   

Światowy Dzień Życzliwości (World Hello Day) został ustanowiony w 1973 roku w Stanach Zjednoczonych, dziś  obchodzony jest w ponad 180 krajach, zaś Polska do zabawy przyłączyła się w 2006 roku. W tym Dniu, na całym świecie organizowane są koncerty, akcje charytatywne oraz festyny. Głównym celem Dnia jest zachęcanie do czynienia dobrych uczynków oraz promowanie życzliwości, jak najlepszej formy kontaktu międzyludzkiego. Najważniejszym elementem World Hello Day jest jednak wymóg, aby uczestnicy powitali 21 listopada co najmniej 10 osób. Mogą to być krewni i przyjaciele, choć najlepiej witać się z nieznajomymi.

Życzliwość, czy macie pomysły, jak zachowuje się człowiek życzliwy? Czy, warto być życzliwym? Co, dzięki temu zyskujemy? Jeśli jesteście ciekawi, obejrzyjcie, krótką bajkę o kotkach - Krakersie i Budyniu.

"Kocia życzliwość"

A teraz posłuchajcie, co o życzliwości mówią dzieci :)

"Co to jest życzliwość?"

Czas na piosenkę.

"Piosenka o szacunku dla innych"

Przygotwaliśmy jeszcze dla Was kilka porzekadeł, wiadomości oraz memów. Sami także możecie zrobić np. tabliczkę i wykorzystać jeden z tekstów albo obdarować kogoś małym prezentem. Własnoręcznie zrobiona praca z myślą o jakiejś osobie na pewno zrobi niesamowite wrażenie!

                      

                                     

                

              

Do usłyszenia w piątek. I pamiętajcie! Czasem wystarczy zwykłe miłe słowo, gest lub uśmiech. Można też obdarować kogoś zrobionym własnoręcznie małym prezentem, np. ładną laurką.